รบกวนคุณผู้หญิงหน่อยครับ

เข้าเรื่องเลยนะครับ คือผมคบหากับผู้หญิงคนนึง เธอเป็นคนเรียนเก่งมาก เเม่ของเธอเป็นผู้ช่วยพยาบาล พี่สาวของเธอเป็นพยาบาล พ่อของเธอเป็นครู ผมเป็นแค่ลูกชาวนา เรียนก็ไม่ค่อยเก่งไม่รู้จะมีอนาคตหรือเปล่าแต่ผม

เพื่อนชวนไปเล่นบาส แล้วผมเล่นไม่เป็น แล้วออกท่าออกทางมันดูตลก คนในสนามที่เป็นคนไทยก็แค่ยิ้มๆ แต่มีชาวต่างชาติฟิลิปปินส์ (เป็นครูสอนภาษาด้วย) หัวเราะออกมาแบบคนเก็บอาการไมไ่ด้อะครับ

ไม่ได้โฆษณาแต่อย่างใด  แต่ดูแล้วแอบหัวเราะอยู่เนืองๆ เลยเอามาแบ่งปัน เผื่อท่านจะมีรอยยิ้มเช่นเดียวกับฉัน https://www.youtube.com/watch?v=HbsAr3iP1lg สมัยนี้ แค่ยอด วิว เยอะ คนติดตามเยอะ ใครๆก็

คนที่เคยยิ้ม เคยหัวเราะ คนที่สดใส หายไปไหนแล้ว วันนี้เห็นแต่คนแปลกหน้า ที่เราไม่เคยเห็น ไม่เคยรู้จัก คนที่ไม่มีรอยยิ้ม เอาแต่หลบหน้าผู้คน ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด คนๆนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ และเขาจะหายไปตอ

อันนี้แค่การระบายเพื่อความสะบายใจของผม เชิญอ่านเล่นๆได้นะครับ “ฉันเศร้า มันเป็นเพราะเธอกับเขา แม้ฉันจะบอกว่าโอเคแต่ความจริงมันไม่ได้เป็นอย่างนั้น มันเหมือนกับเวลาของฉันหยุดลงไม่ขยับไปไหน ฉันไม่

ตอนที่ 2: ลูกค้า(ไม่)ประจำ ☕🌧️ เสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งดังขึ้นอีกครั้งในตอนเช้าอันครึ้มฟ้าครึ้มฝน 🌧️ ธันวาเงยหน้าขึ้นจากเครื่องบดกาแฟด้วยสีหน้าเดิม—นิ่ง ราบเรียบ และไม่ใส่ใจ “เธออีกแล้วเหรอ&

ตอนที่ 8: ทางแยกของหัวใจ 🌇🛤️ เช้าวันพฤหัสฯ มีนาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบ กับกางเกงผ้าสีเบจ ดูเรียบร้อยแต่ก็ยังเป็นตัวเอง เธอยืนอยู่หน้าตึก J-One Media ด้วยความรู้สึกประหลาด—ไม่ตื่นเต้นเท่าที่คิด

ผมชอบผญ.คนนึงมาเกือบๆสิบปีได้ ผมพยายามเข้าหาและจีบตั้งแต่ครั้งแรก เธอเคยร้องไห้เป็นห่วงผมในวันที่ผมเจออันตรายมา วันนั้นทำให้ผมสัญญากับตัวเองว่าจะรักผญ.คนนี้คนเดียวและทำให้เขาไม่เสียใจให้ได้และให้เธอมี

ปรัชญาริมทาง l EP.3 เธอเดินคนเดียวเสมอ เธอเดินผ่านฉันทุกวัน... เหมือนใครบางคนที่ลืมว่าตัวเองเคยหัวเราะยังไง กระเป๋าผ้าใบเดิม รองเท้าผ้าใบเก่า แววตา... ที่ไม่ได้เศร้า แต่ก็ไม่สดใส เธอไม่เคยพูดกับใคร